Danuta Borawska

1922–1991

Urodziła się 25 września* 1922 r. w Brześciu nad Bugiem. Była córką Józefa Rokickiego, zawodowego oficera, i Marii z Sikorskich – stomatologa.

Maturę liceum klasycznego otrzymała na tajnych kompletach Gimnazjum im. Unii Lubelskiej w 1941 r. w Lublinie. W październiku rozpoczęła studia historyczne na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uczęszczała na seminaria średniowieczne prof. Tadeusza Manteuffla i nowożytne prof. Józefa Feldmana. Studia ukończyła po zakończeniu II wojny światowej, w 1948 r., na podstawie pracy magisterskiej pt. „W sprawie genezy kultu św. Stanisława Biskupa”. Praca ta została wydana w „Pracach Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego” pod zmienionym tytułem: Z dziejów jednej legendy (z. IV, Warszawa 1950).

W latach 1949–1953 pełniła obowiązki młodszego, a następnie starszego asystenta w Instytucie Historii Uniwersytetu Warszawskiego. 1 stycznia 1953 r. została zatrudniona jako pomocniczy pracownik nauki w Dziale I nowo utworzonego Instytutu Historii PAN. 1 września 1954 r. przeszła na stanowisko starszego asystenta. W późniejszych latach obejmowała kolejne stanowiska: adiunkta dokumentacji naukowej, dokumentalisty dyplomowanego, starszego dokumentalisty dyplomowanego i adiunkta.

W Instytucie Historii PAN Danuta Borawska łączyła różne zajęcia dokumentacyjne z pracą badawczą w zakresie dziejów Polski średniowiecznej, w szczególności problematyki źródłoznawczej dotyczącej tekstów kronikarskich oraz historii politycznej państwa polskiego w X i XI w. Do 1962 r. uczęszczała na seminarium doktoranckie prowadzone przez prof. T. Manteuffla, podczas którego opracowała następujące tematy: „Najdawniejsze wezwania kościołów polskich”, „Odbudowa państwa polskiego za Kazimierza Odnowiciela” i „Studia nad kryzysem monarchii piastowskiej”. Ostatni z nich był podstawą rozprawy doktorskiej Narastanie kryzysu monarchii piastowskiej w latach 30. XI w., dzięki której Rada Naukowa Instytutu Historii PAN w październiku 1962 r. nadała Danucie Borawskiej stopień doktora nauk historycznych.

W latach 1956–1958 brała udział w opracowaniu map Słowiańszczyzny Zachodniej IX w. i Polski za Bolesława Chrobrego dla Historii Polski. Od 1959 r. pod kierunkiem prof. Adama Wolfa współpracowała nad Słownikiem Historyczno-Geograficznym Polski. W latach 60. atak ciężkiej i nieodwracalnej choroby (stwardnienie rozsiane) utrudnił jej znacznie dalszą pracę badawczą. Do końca lat 70. zajmowała się m.in. kronikami Galla i Thietmara, a zwłaszcza stosunkami Mieszka I z królami wschodniofrankijskimi.

Ze względu na coraz silniejsze ataki choroby odeszła z Instytutu Historii PAN na przedwczesną emeryturę we wrześniu 1980 r. Zmarła 1 grudnia 1991 r.

 

* Taki miesiąc wpisała dr Danuta Borawska w swoim życiorysie przechowywanym w Archiwum IH PAN. W innych źródłach widnieje „kwiecień”.

Więcej o dr D. Borawskiej we wspomnieniu prof. dr. hab. Stanisława Trawkowskiego, opublikowanym w „Kwartalniku Historycznym” 99, z. 3, 1992, s. 167–170. Jego treść jest dostępna on-line w Repozytorium Cyfrowym Instytutów Naukowych (RCIN) pod linkiem: http://rcin.org.pl/publication/16361.